Sil.Sof

Albert Camus "Η Πανούκλα" 1947 Albert Camus Η πανούκλα, μια προφητεία Ζωγραφικό έργο George Bazelitz - Γυναίκα με μαστίγιο Οι συμφορές δεν είναι βέβαια ασυνήθιστες όμως κανείς δεν τις πιστεύει ώσπου να του πέσουν στο κεφάλι. Camus - Η Πανούκλα Η Πανούκλα (La Peste) Β΄Μέρος της Τριλογίας - Απόσπασμα Η λέξη "πανούκλα" είχε προφερθεί για πρώτη φορά. Στο σημείο αυτό έχοντας αφήσει τον Μπερνάρ Ριέ (Dr. Bernard Rieux) μπροστά στο παράθυρο του, ας επιτρέψουμε στον αφηγητή να δικαιολογήσει την αβεβαιότητα και την έκπληξη του γιατρού γιατί η αντίδραση του αν εξαιρέσουμε κάποιες μικρές αποκλίσεις ήταν πανομοιότυπη με των περισσοτέρων συμπολιτών μας. Οι συμφορές δεν είναι βέβαια ασυνήθιστες όμως κανείς δεν τις πιστεύει ώσπου να του πέσουν στο κεφάλι. Και στον κόσμο υπάρχουν και επιδημίες και πόλεμοι που βρίσκουν πάντα απροετοίμαστους τους ανθρώπους. Ο δόκτωρ Ριέ ήταν απροετοίμαστος, όπως και οι συμπολίτες μας γι' αυτό πρέπει να καταλάβουμε το δισταγμό του

Κορονοϊός και Πανούκλα - Δύο Συσχετισμοί Cocooning... Τι ωραίο που είναι το σπιτάκι μας! Το σαλονάκι μας με την TV και τον καναπέ μας. Στο μπουφέ λίγες σημειώσεις μας - μαζί με τους λογαριασμούς δυστυχώς, που χρειάζεται να ξαναδούμε, στο τραπεζάκι μας τα ωραία βιβλία που αγοράσαμε και μπορούμε να συνεχίσουμε να τους δίνουμε την προσοχή μας, το γλαστράκι που μας περιμένει να το ποτίσουμε... Το αεράκι - το πρώτο της άνοιξης ανακινεί τις κουρτίνες και έξω στο μπαλκόνι επιτέλους ησυχία... δεν ακούγονται ούτε αυτοκίνητα, ούτε φωνές περαστικών... τα μεγάφωνα των πλανόδιων πωλητών και παλιατζήδων θα σιγήσουν επιτέλους αυτή την Κυριακή "γαρδένιες απ' το Πήλιο" φώναζε ο ένας, ο άλλος "καθαρίζω αποθήκες, παλιοσίδερα παραλαμβάνω" ησυχία λοιπόν... και ήρθε η ώρα να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου και την αόρατη άγνωστη απειλή που παραμονεύει. Η απειλή του κορονοϊού εκεί έξω, πράγμα που παραπέμπει το νου κατ' ευθείαν στο άγνωστο μέλλον για το τι μπορεί να γίνει, για

Η Σιωπή είναι το πρωτότυπο, οι Λέξεις το αντίγραφο Πολλές φορές βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη μοναξιά. Η σιωπή απλώνει τα φτερά της και σκεπάζει όλους τους ήχους και τότε νιώθουμε μόνοι και εγκαταλειμμένοι από όλους και όλα. Ζητάμε τότε καταφύγιο - στη τηλεόραση, στο τηλέφωνο, ανοίγουμε το παράθυρο ν' ακούσουμε τους ήχους απ' το δρόμο. Κάποιοι ήχοι και φωνές από δίπλα, μας φέρνουν στην πραγματικότητα που βιώνουμε: οι άλλοι έχουν συντροφιά, περνάνε ευχάριστα ενώ εμείς είμαστε μόνοι. Περνάει η ώρα και η σιωπή βρίσκεται πάντα παρούσα, μας υπενθυμίζει το στίχο του Καβάφη "πόσο βαθειά η μοναξιά σου είναι" από το ποίημα "Απολείπει ο Θεός Αντώνιον" και άλλα διάφορα καθόλου ευχάριστα πράγματα. Όμως εδώ κάνουμε λάθος - να φοβόμαστε δηλαδή τόσο πολύ τη μοναξιά και τη συνακόλουθη σιωπή που την περιβάλλει. Η σιωπή είναι παντοδύναμη από εκεί εγείρεται ο Λόγος που δημιουργεί όλα όσα γίνονται και όλα όσα απ' όπου τα πάντα προήλθαν. Η σιωπή είναι η πεμπτουσ