Μιας άλλης εποχής ομορφιά
Μιας άλλης εποχής ομορφιά
 |
| Μια μορφή από το παρελθόν - Σιμπίλ Σμιτς |
Another era beauty
Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος σύντροφος μας στη πορεία της ζωής μας: βρισκόμαστε μεν στο παρόν αλλά γύρω μας το παρελθόν δείχνει κάθε στιγμή το αποτύπωμα του ενώ το μέλλον τόσο αδύναμο, το φως του λιγοστό μια ομίχλη όπου πλανάται σαν ελεύθερο πνεύμα το άσπρο της ελπίδας πουλί. Το ρολόι κινεί τους δείχτες του συνέχεια μας οδηγεί προς το επόμενο βήμα που μπορεί να είναι άγνωστο αλλά πραγματοποιείται από την ορμή του χρόνου που κυλά αφήνοντας τα ίχνη μιας βροχής στο τζάμι.
Έτσι συμβαίνει και με τις όμορφες μέρες του παρελθόντος, τα πρόσωπα γνωστά και άγνωστα έχουν μεν φύγει αλλά κάθε τόσο μας υπενθυμίζεται η παλιά τους παρουσία τυλιγμένη στην αίγλη του παρελθόντος. Μια φωτογραφία, ένα πρόσωπο, ξυπνά τις μνήμες τις εντυπώσεις αν θέλεις εκείνου που υπήρξε όμορφο βαπτισμένου στα ανεξίτηλα ίχνη του άγνωστου μεν οικείου κοιτάζοντας τη δεδομένη στιγμή παρελθόντος του. Τι κι αν πέρασε ο χρόνος, τι κι αν οι δείχτες του ρολογιού κινούνται προς τα μπρος εμείς είμαστε βουτηγμένοι στο παρελθόν που έρχεται κάθε λίγο και λιγάκι να μας θυμίζει πως όλα χάνονται: έρωτες, διασκεδάσεις και ποικίλα θεάματα έχουν αγκυροβολήσει στη ψυχή μας και μας κρατούν γερά στην επιφάνεια των ήρεμων νερών του παρόντος.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις παλιές ταινίες τόσο μας είχαν κάνει εντύπωση τότε θυμάμαι που είδα εκείνο το έργο στο θερινό σινεμά με τον Χάμφρει Μπόγκαρντ α ναι πολύ ωραίο ήταν λεγόταν "Το Γεράκι της Μάλτας" (Maltese Falcon) ή συζητώντας με τη φίλη μου λέγαμε για τη ταινία "Όσα παίρνει ο άνεμος" (Gone with the wind) πόσο περίπλοκη ήταν η ζωή της ηρωίδας Σκάρλετ Ο' Χάρα, πόσο όμορφη η Βίβιαν Λη. Παλιά περασμένα πράγματα που εισβάλουν κάθε τόσο στη ζωή μας και παύουμε να βλέπουμε το παρόν με όλα όσα εκείνο γυρεύει, αγνοούμε αδιαφορώντας για το μέλλον δεν με νοιάζει λέμε ό,τι θέλει ας γίνει... γαντζωμένοι στο παρελθόν των εικόνων που κάποτε μας είχαν τυλίξει.
Έτσι γίνεται και θα γίνεται οι φωνές του παρελθόντος είναι οι δυνατότερες γιατί έχει περάσει εκείνο δεν μας απειλεί με την άγνωστη του όψη είναι στέρεο σαφές όσο κι αν το ξεχάσαμε όσο κι αν δεν το ζήσαμε στην ολότητα του.
