Ο ποιητής και το Σύμπαν

Ο Ποιητής και το Σύμπαν

Γιάννης Υφαντής Ζωγραφικό έργο	Toulouse Lautrec - Στο Café Chantant

Κι ο ποιητής γεννιέται, δεν γίνεται, ούτε με σπουδές, ούτε με πλούτη, ούτε με τα μέσα. Γεννιέται. Και δεν φταίει που γεννιέται τέτοιος που γεννιέται. Δεν το ζήτησε...

Κι αφού γεννιέται τέτοιος, «σηκώνει στους ώμους του» καθώς λέει ο Αρθούρος Ρεμπώ, "όλη την ανθρωπότητα, ακόμα και τα ζώα".Κι αφού γεννιέται τέτοιος, είναι γι’ αυτόν βιολογική ανάγκη, η υπεράσπιση της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, είναι γι’ αυτόν βιολογική ανάγκη η παρρησία, η έκφραση, η αλήθεια και η ομορφιά.

Ότι δηλαδή οι ποιητές αποτελούν την ψυχή του λαού τους, κι ως τέτοιοι, - όχι μόνο δεν μπορούν να σωπάσουν, αλλά το ίδιο το Σύμπαν τους απαγορεύει τη σιωπή.

Διότι ο ποιητής ως προς ένα επίπεδο αντιλήψεως, ανήκει μεν στις ανθρώπινες κοινωνίες κι αποτελεί μέρος των ανθρωπίνων συστημάτων, αλλά στο επίπεδο της υπερ-πραγματικότητος (surrealism), είναι πολίτης του Σύμπαντος (δεν το λέγω μόνον εγώ) κι ως τέτοιος, εν μέρει μόνον κινείται συμφώνως προς τους κοινωνικούς νόμους (και μόνο, όταν αυτοί είναι σύμφωνοι προς τους συμπαντικούς νόμους). Ο ποιητής κινείται συμφώνως προς τους συμπαντικούς νόμους και με τον τρόπο του (Αγίου) Γεωργίου Καραϊσκάκη ή καλύτερα του Φρίντριχ Νίτσε, λέγω ότι, δίνει λόγο (απολογείται) μόνον στον εαυτό του και στο Σύμπαν (που είναι ο μεγάλος του εαυτός). Σε κανέναν άλλον.

"Υπερβολές", θα πει κάποιος ανόητος. Γιατί αγνοεί ότι, είναι η υπερβολή που φέρνει την υπερβολή. Αλλά, τί είναι η ποιητική υπερβολή; Είναι η περιοχή της πρωταρχικής κανονικότητας, που κάποτε αποκαλείται "Η Χρυσή Εποχή". Της πρωταρχικής κανονικότητας, από την οποία πέφτοντας η ανθρώπινη συνείδηση κι ευρισκόμενη πλέον εν υπνώσει, θεωρεί κανονικότητα την ζούγκλα μέσα στην οποία ζει, κι αποκαλεί υπερβολή την πρωταρχική κανονικότητα του ποιητή.

✎ Αρχική πηγή yfantis.gr

✎ Ανάλυση ζωγραφικού έργου: Ο κόσμος του ποιητή στο δωμάτιο με τα απολύτως αναγκαία. Έξω ο κόσμος κι' ένας καθρέφτης όπου αντικατοπτρίζεται ο κόσμος... Ο ποιητής φιγούρα ντυμένη με το έντονο γαλάζιο όπου εδρεύει η Δημιουργική Αρχή, με συνέχεια του σώματος τα φρούτα, απολύτως φυσικά δώρα της ζωής. Στο μπουφέ το καπέλο παραπέμπει στη σύνδεση με τον έξω κόσμο.

Maurice Ravel (1875-1937) - Miroirs: La Valée des Cloches

André Rieu - Boléro, Ravel