Πως μπορείς να είσαι μόνος;

Σε μια κοινωνία εξαπάτησης, (σε τελευταία ανάλυση γιατί όλα κάποτε τελειώνουν) μπορεί κανείς να ζει χωρίς κανένα στήριγμα; Η πίστη σώζει. Πίστη σε μια ιδέα, πίστη σε ένα έργο, πίστη σε έναν άνθρωπο, πίστη στους ανθρώπους εν τέλει, που όμως απογοητεύουν γιατί ο σημερινός γείτονας ή φίλος μπορεί να γίνει ο αυριανός εχθρός. Η πίστη όμως σ' ένα απόλυτο, πάνσοφο, παντοδύναμο Ον, το Θεό δηλαδή, ποτέ δεν απογοητεύει γιατί είναι συνώνυμο με την Ελπίδα και ζωή χωρίς ελπίδα δεν μπορεί να υπάρξει...

Μόνο και μόνο η σκέψη προς ένα Ανώτατο Ον γεμίζει την καρδιά αγάπη. Μια ανεξήγητη έστω δόνηση, μια ώθηση προς μια ανώτερη, καλύτερη σφαίρα που δεν γεμίζει φόβο, δέος, αποτροπιασμό... Που είναι σαν μια θαλασσινή αύρα που ζωογονεί μυαλό και αισθήσεις.

Σ' αυτές τις μέρες που συντελείται η γενοκτονία των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς που αν και έχουν τόσο υποφέρει δεν δίστασαν να κλείσουν χθες σ' ένα κτίριο αιχμαλώτους στη Γάζα για να τους βομβαρδίσουν την επομένη, ποιος θα δώσει ελπίδα σ' αυτόν τον κατατρεγμένο και απειλούμενο με εξόντωση λαό της λωρίδας; Ο Ομπάμα; Το συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ; Όχι βέβαια!
Η μόνη του ελπίδα είναι ο Θεός και η προσευχή του σ' Αυτόν - να δώσει τέλος στο μακελειό που συντελείται... Να σταματήσει αυτός ο εφιάλτης που θαρρείς έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία μέσα στη μικρή αυτή χώρα που δεν ξέρω πόσοι γνώριζαν πριν την επίθεση, το σημείο της υδρογείου όπου βρισκόταν...

foto: info