Καράβι
Καράβι
Όλοι μαζί ταξιδεύουμε
σ' ένα καράβι τρελό μες το πέλαγος
σ' ένα καράβι με ρότα χαμένη.
Κι ο κυβερνήτης πάνω απ' τη γέφυρα
σαρκαστικά κοιτάζει
σαν γυροφέρνουμε άβουλοι
σε καταστρώματα και διαδρόμους.
Έχει πετάξει στα κύματα
χάρτες πυξίδες και τ' άλλα
και κάποιο ναύτη στουπί μεθυσμένο
αλλάζει βάρδια συχνά στο τιμόνι.
Κι εμείς από κάτω πασχίζουμε άδικα
του καπετάνιου το βλέμμα ν' αρπάξουμε πίσω
από τζάμια θολά
από καπνούς μαυρισμένα.
Κι είναι φορές που η ομίχλη τυλίγει
το καράβι που τυφλά αρμενίζει
το καράβι που δεν υπακούει
σε καπετάνιους και σε τιμονιέρους.
Αυτά που γράφει στο ποίημα ο Νίκος Βαλλιανάτος είναι σωστά έτσι συνήθως συμβαίνει... Ωστόσο η οπτική αυτή υποδηλώνει πως άλλος κρατά τα ηνία του εαυτού μας - ο καπετάνιος στο ποίημα και κατ' ουσίαν ο μεθυσμένος στουπί ναύτης. ΄Όμως η αλήθεια είναι πως αυτό ισχύει στην περίσταση ενός ταξιδιού, στις καθ' υπερβολήν συνθήκες που θέλουν να υποδηλώσουν με χοντρό μαρκαδόρο την απουσία ενός έρματος, ενός σκοπού.
Στην πραγματικότητα όμως, εμείς οι ίδιοι κρατάμε το τιμόνι του σκάφους της ζωής μας, εμείς είμαστε οι τιμονιέρηδες.
Το ποίημα αυτό είναι πολύ παραστατικό και δείχνει πως βρισκόμαστε συχνά πυκνά σε ρότα που άγνωστο γιατί, δεν μας αρέσει ωστόσο συνεχίζουμε πάντα με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θ' αλλάξουν τα πράγματα... Εναποθέτουμε την πίστη μας στον "τιμονιέρη" αδυνατώντας πιστεύοντας, πως μπορούμε να γίνουμε οι ίδιοι τιμονιέρηδες και να στρίψουμε το τιμόνι ή ν' αλλάξουμε πορεία.
Το άγνωστο γαρ... είναι απειλητικό γιατί δεν το γνωρίζουμε - πως θα ΄ναι αναρωτιόμαστε... Ωστόσο το ίδιο το γνωστό παρόν που βιώνουμε, σίγουρα θα μπορούσε να γίνει καλύτερο ή και συναρπαστικό ακόμα αν οι ίδιοι παίρναμε την απόφαση να το ορίζουμε ή ακόμη καλύτερα αν προσαρμοζόμασταν απολύτως στις ανάγκες και τις επιταγές που αυτό καθορίζει. Τότε θα ήμασταν οι ίδιοι, οι σοφοί τιμονιέρηδες του.
Φώτο 1 Β.Α. Αιγαίο, Λέρος
Ζωγραφικό έργο "Το ναυάγιο της Μέδουσας"
