Η ισχύς του Απολύτου

Δεν πρέπει κανείς να θεωρεί πως η ισχύς του Απολύτου είναι ατελής παρατηρώντας όλες τις υφιστάμενες "αδικίες".
Τουναντίον πρέπει να εξερευνήσει αυτή τη λογική που τις κάνει να θεωρούνται σαν τέτοιες.

Παίρνοντας ως δεδομένη τη δύναμη του Απολύτου, θεωρώντας πως υπάρχει μέσα σε όλους και όλα, το να κρίνουμε αρνητικά κάθε του -στα μάτια μας- έκφανση, σαν δυσμενή, ατελή, μειονεκτική, προβληματική ή ό,τι άλλο- δεν έχουμε καταλάβει πως στην ατέλεια έγκειται η απεριόριστη Τελειότητά του.
Η δύναμή του Τέλειου ενυπάρχει μεγαλουργώντας μέσα στην αδυναμία. Μεγαλύτερη όμως αδυναμία η δική μας - να καταλάβουμε αυτή τη δύναμη. Που αρέσκεται να τα δοκιμάζει όλα και να παίζει με όλα. (Αξελός)Τι είναι μια αρνητικότητα παρά η ως το έσχατο έπακρο τήρηση του νόμου των Αιτίων και των Αποτελεσμάτων. Εκεί και παρεμβαίνει ενυπάρχοντας με όλο του το Μεγαλείο μέσα σ' αυτή τη -κατά τον κόσμο τον Φαινομενικό δυσμένεια.

Δοκιμάζει τη δύναμή του να αντέχει, να πονά, να μην έχει να φάει, να κοιμηθεί, ακόμη και να είναι βαριά άρρωστος, κ.λ.π. Απ' αυτή τη δοκιμασία εξέρχεται κανείς με όλο τον πλούτο της γνώσης του Απολύτου στα χέρια του διότι έχει πλήρως κατανοήσει πως το Αποόλυτι κι εκείνος ήταν το ίδιο και το αυτό.
Αυτό είναι το δώρο του -να έχει εισέλθει με όλο του το Μεγαλείο στον κάθε ένα από μας που δυστυχεί- να του έχει απλόχερα προσφέρει όλη του τη Δύναμη και τη Σοφία.

Εμείς πρέπει να κατανοήσουμε αυτή τη λογική. Να καταλάβουμε πως μπροστά στην κάθε "δυστυχία" βρίσκεται το Απόλυτο Όν που μας ζητά να υποκλιθούμε μπροστά στη δύναμη και τη σοφία του - πως αυτός που έχει προσωρινά ενδυθεί το σκούρο ένδυμα της πιο σκοτεινής Απελπισίας είναι το ίδιο το Απόλυτο Όν.