Σκιές
Shadows...
 |
| Ακρόπολις Αθηνών - Καρυάτιδες |
Σκεφτόμουν πράγματα περασμένα. Εδώ μπροστά μου, ξεπρόβαλαν σκιές, αχνές και χωρίς χρώμα. Θυμάμαι πριν ένα μήνα που είχα πάει σινεμά. Τις κυλιόμενες σκάλες με τη τζαμαρία μπροστά μου να προβάλει την Ακρόπολη. Όσο ανέβαινα τόσο έβλεπα τη συνολική εικόνα. Το λόφο με τα απλωμένα στα πόδια του κτίρια στεφανωμένο απ' τον φωτισμένο Παρθενώνα. Σε λίγο στο διάδρομο με τη παχιά μοκέτα οι αφίσες των ταινιών να παρελαύνουν καθώς προχωρούσα για την αίθουσα όπου θα έβλεπα το έργο. Τα φώτα έσβησαν κι ο κόσμος βυθίστηκε στην ταινία. Εκεί μπροστά στα μάτια σου ανοιγόταν ένας άλλος κόσμος.
Όπως τώρα που αναπολώ τη βραδιά. Ένας άλλος κόσμος είναι πια και η Ακρόπολη, και οι κυλιόμενες σκάλες και τα πρόσωπα που κινιόντουσαν τότε γύρω μου. Όμως καθώς τώρα το σκέπτομαι, λείπει απ' αυτή την αναπόληση το αίσθημα. Αυτό που αισθανόμουν καθώς παρακολουθούσα το έργο, η γεύση του ποπ-κορν, η ανάταση που ένοιωσα τότε βλέποντας το λευκό φωτισμένο Παρθενώνα. Λείπει το αίσθημα και μοιάζεις αναπολώντας τα, με ψυχρό παρατηρητή ενός θολού -σαν εικόνα που καθρεφτίζεται στα νερά μιας ακύμαντης λίμνης- τοπίου.
Η πραγματικότητα είναι χειροπιαστή όσο τη διαμορφώνεις ο ίδιος. Απαιτεί τη δική σου παρέμβαση που όταν εκλείψει χάνει την υπόσταση της σαν πραγματικότητα και γίνεται σκιά του παρελθόντος. Τώρα βρέχει είναι σίγουρο. Αύριο όμως μπορεί να 'χει ήλιο. Αφού λοιπόν χάνεται η βροχή και το αίσθημα που προκαλεί ανάλογα στον καθένα, η βροχή είναι κι αυτή ψευδαπάτη.
Η ουσία βρίσκεται μέσα μας και σ' αυτό που είμαστε αληθινά. Ποιοι είμαστε; Κάποιοι που συνέχεια αλλάζουν βιώνοντας ολοένα καινούργιες καταστάσεις ωστόσο πιστεύουμε πως είμαστε κάτι αμετακίνητο, πάντα ίδιο, αναλλοίωτο. Λέμε είμαι ο τάδε, ο δείνα. Σαν αυτό το κάτι να είναι παγιωμένο. Εκεί είναι το λάθος μας και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα πράγματα και πως αυτά αληθινά συμβαίνουν. Το τοπίο της ζωής μας θα παραμένει έτσι πάντα θολό και απειλητικό σαν ένα άγνωστο πρόσωπο που κοιτάζουμε στον καθρέφτη.
👉 Σχετικό ποίημα Σκιές εδώ
