Σωστή Ιεραρχία

Αλήθεια και Αυθεντικότητα	Καστελόριζο Δωδεκάνησα

Ποίημα: “ΑΝΑΤΟΛΉ” Λ.Σ.Α

Ακούω τους τριγμούς των κλωναριών των πεύκων
το θαρρετό τραγούδι των πουλιών
καθώς οι αχτίδες του ήλιου αργά διαχέονται
στο γαλάζιο στερέωμα
κι ο ήλιος πίσω απ' το γκρίζο
ατάραχο και σιωπηλό βουνό προβάλει...

Ακούω της θάλασσας
τον ατέρμονο των κυμάτων της μουντό παφλασμό
το σιγαλό, μακάριο και μονότονο τραγούδι της
καθώς Ζωοδότης Αυτός, ολοένα υψούται
Του στερεώματος αυτού
την αδιαπέραστη Φυγή και Σιωπή
Μοναχικός καβαλάρης να ορίσει.

Ένα ακόμη πρωί που γεννιέται Αφουγκράζομαι
μέσα απ' τα λαμπιρύζοντα της νύχτας πέπλα
που όλο αναδιπλώνονται καθώς στο ημίφως αυτό
το λαμπρό του ξεδιπλώνει μανδύα...
Στη ζωογόνο λάμψη του απαλά φωτίζοντας
το ξύπνημα όλων των πλασμάτων
Τροφός ζωής και όχι θανάτου.
Ο Ήλιος!

🌞 Όλα τα πράγματα ακολουθούν μια σειρά. Όπως η νύχτα διαδέχεται τη μέρα, το μεσημέρι το απόγευμα, το βράδυ το ξημέρωμα έτσι και στη καθημερινή του ζωή πρέπει κανείς να ακολουθεί μια σειρά. Αν δεν το κάνει, τα πράγματα μπλέκονται —δουλειές που έπρεπε να γίνουν το πρωί μετατίθενται για την επαύριο, βιβλία που έπρεπε να συνεχιστούν μένουν ατέλειωτα, μαζί με άλλα ήδη αφημένα στο ράφι της βιβλιοθήκης, η εφημερίδα που δε διαβάστηκε, η συνταγή που δεν έγινε, η συνάντηση που δεν ευοδώθηκε κ.ο.κ. Αν αφήσει κανείς κάτι και δεν το ολοκληρώσει ή συνεχίσει τη στιγμή που έπρεπε, αυτό μένει ημιτελές, ξεχασμένο, παραμελημένο και εντέλει “Ακυρώνεται”.

🌙 Όπως στη Φύση ακολουθείται η πιστά η διαδοχή, το ίδιο και για τα κτίσματα μέσα στη Φύση πρέπει να ακολουθείται ο ίδιος κανόνας: Στην ύπαιθρο κτίζονται τα ανάλογα κτίσματα για κάθε περίσταση π.χ. στα βοσκοτόπια οι φράχτες όπου φυλάσσονται τα ζώα (μαντριά), οι στάβλοι για τα ζώα, οι αποθήκες για τα βαρέλια με τις ελιές —το ίδιο και στις πόλεις που κι αυτές είναι μέρος της, ακολουθείται το Ρυμοτομικό σχέδιο και οποιαδήποτε παρέκκλιση δημιουργεί άναρχη δόμηση, κάθε καταπάτηση των εντοπίων κανόνων αρχιτεκτονικής δημιουργεί παρέκκλιση από το ύφος της παράδοσης του χώρου.

Ιεραρχία και τάξη τηρείται στα μέρη όπου δεν έχει παρεισφρήσει η παμφάγα μηχανή του κέρδους και διατηρούν το ύφος τους, όπου η κάθε ύπαρξη αναζητά ένα μέρος όπου να μπορεί να γύρει το βράδυ και να ησυχάσει, να φάει, να πιει, να ντυθεί κι αυτό πάντα θα το ονομάζει "το Σπίτι μου". Μέσα σ' αυτό το σπίτι θέλει να επικρατεί: Ηρεμία, τάξη, ασφάλεια. Ένα καταφύγιο, γιατί το σπίτι είναι η εστία, το εφαλτήριο, ο προσωπικός χώρος όπου η κάθε νέα μέρα εισχωρεί. Κάθε φορά που λείπει κανείς εύχεται να γυρίσει πίσω στο σπίτι του. "Σπίτι μου, σπιτάκι μου, φτωχοκαλυβάκι μου" λέγαν οι παλιοί.

🌗 Έτσι έχουν τα πράγματα στον κόσμο της Φύσης και του Ανθρώπου. Στον κόσμο τον Πνευματικό και τον Υλικό. Αυτή είναι η Ιεραρχία. Ακολουθείται ένας κύκλος, με την ακριβέστερη συνέπεια. Η επιστροφή διαδέχεται το ταξίδι —η επιστροφή παίρνει τη θέση της Αναχώρησης. Αυτή είναι η σειρά. Όποιος δε γυρίζει απ' το ταξίδι μένει για πάντα “Μέτοικος”. Τον τρώει το σαράκι της ξενιτιάς. Όποιος αγρυπνά το βράδυ, δεν απολαμβάνει τον ερχομό της νέας μέρας. Η ενεργητικότητα αρχίζει και μειώνεται από το μεσημέρι.

Η σειρά της Δημιουργίας δεν παραβιάζεται καθώς όλα ακολουθούν τον καθορισμένο από τη Βούληση της δρόμο. Πάντα τα ίδια, πάντα όμως νέα και θριαμβευτικά όπως το νέο φως της μέρας που σιγά-σιγά διασπά τα σκοτάδια του ύπνου και της λησμονιάς. 

👉 Σε μια άλλη παρουσίαση ποίημα "Ανατολή" εδώ