Σωστή Ιεραρχία
Αλήθεια και Αυθεντικότητα Καστελόριζο Δωδεκάνησα Ποίημα: “ΑΝΑΤΟΛΉ” Λ.Σ.Α Ακούω τους τριγμούς των κλωναριών των πεύκων το θαρρετό τραγούδι των πουλιών καθώς οι αχτίδες του ήλιου αργά διαχέονται στο γαλάζιο στερέωμα κι ο ήλιος πίσω απ' το γκρίζο ατάραχο και σιωπηλό βουνό προβάλει... Ακούω της θάλασσας τον ατέρμονο των κυμάτων της μουντό παφλασμό το σιγαλό, μακάριο και μονότονο τραγούδι της καθώς Ζωοδότης Αυτός, ολοένα υψούται Του στερεώματος αυτού την αδιαπέραστη Φυγή και Σιωπή Μοναχικός καβαλάρης να ορίσει. Ένα ακόμη πρωί που γεννιέται Αφουγκράζομαι μέσα απ' τα λαμπιρύζοντα της νύχτας πέπλα που όλο αναδιπλώνονται καθώς στο ημίφως αυτό το λαμπρό του ξεδιπλώνει μανδύα... Στη ζωογόνο λάμψη του απαλά φωτίζοντας το ξύπνημα όλων των πλασμάτων Τροφός ζωής και όχι θανάτου. Ο Ήλιος! 🌞 Όλα τα πράγματα ακολουθούν μια σειρά. Όπως η νύχτα διαδέχεται τη μέρα, το μεσημέρι το απόγευμα, το βράδυ το ξημέρωμα έτσι και στη καθημερινή του ζωή πρέπει κανείς