Καράβι
Καράβι Όλοι μαζί ταξιδεύουμε σ' ένα καράβι τρελό μες το πέλαγος σ' ένα καράβι με ρότα χαμένη. Κι ο κυβερνήτης πάνω απ' τη γέφυρα σαρκαστικά κοιτάζει σαν γυροφέρνουμε άβουλοι σε καταστρώματα και διαδρόμους. Έχει πετάξει στα κύματα χάρτες πυξίδες και τ' άλλα και κάποιο ναύτη στουπί μεθυσμένο αλλάζει βάρδια συχνά στο τιμόνι. Κι εμείς από κάτω πασχίζουμε άδικα του καπετάνιου το βλέμμα ν' αρπάξουμε πίσω από τζάμια θολά από καπνούς μαυρισμένα. Κι είναι φορές που η ομίχλη τυλίγει το καράβι που τυφλά αρμενίζει το καράβι που δεν υπακούει σε καπετάνιους και σε τιμονιέρους . Αυτά που γράφει στο ποίημα ο Νίκος Βαλλιανάτος είναι σωστά έτσι συνήθως συμβαίνει... Ωστόσο η οπτική αυτή υποδηλώνει πως άλλος κρατά τα ηνία του εαυτού μας - ο καπετάνιος στο ποίημα και κατ' ουσίαν ο μεθυσμένος στουπί ναύτης. ΄Όμως η αλήθεια είναι πως αυτό ισχύει στην περίσταση ενός ταξιδιού, στις καθ' υπερβολήν συνθήκες που θέλουν να υποδηλώσουν με χοντρό μαρκαδόρο