Σεφέρης Γ. Μέρες του '45-'51 - Παμμακάριστος
 |  |
| Παμμακάριστος - Κάτω Πατήσια | Στη Φύση - Ελευθερία |
Στη διάρκεια του έτους 1944 ,οι δρόμοι της Αθήνας μετατράπηκαν σε πεδίο συγκρούσεων. Μεγάλος αριθμός τραυματιών είχε ανάγκη από άμεση περίθαλψη Στη περιοχή δεν υπήρχε Νοσοκομείο και το κτίριο της Μονής χρησιμοποιήθηκε ως χώρος περίθαλψης και βοήθειας για του τραυματίες, αφού διέθετε αναπτυγμένους χώρους και με ψυχική διάθεση των Μοναχών που είχαν της απαραίτητες γνώσεις, έγινε σημαντική προσφορά έργου και υπηρεσιών.
Τρίτη, 8 Ιουλίου 1947
Σήμερα στην "ΠΑΜΜΑΚΑΡΙΣΤΟ" για ακτινογραφία. Πρώτη φορά που βγήκα από τότε που έπεσα. Η πλάκα δείχνει μια πέτρα στο δεξί νεφρό. Κι αυτό μου θυμίζει κάτι που τόσο συχνά λησμονούμε: πως υπάρχουμε, γιατί κάθε τόσο κάποιος αποφασίζει να δώσει αναστολή της ποινής μας.
Κι όμως να το ξεχνούσα τόσο πολύ; Όταν συλλογιστώ το περασμένο φθινόπωρο στον Πόρο, την απερίγραπτη λαχτάρα που με κυρίευε της κάθε στιγμής, κι εκείνη την ακατανίκητη μέθη για ό,τι ζωντανό.(...)
(...) Αυτός ο ένας που ελέγχεται από τη θέληση του, που έχει υπομονή, και στοχάζεται, και ενεργεί με τη φρόνηση που διαθέτει.
Κι αυτός ο άλλος, που είναι τρελός για το πράγμα που του ταιριάζει, για μια διαβεβαίωση ζωής, έτοιμος να τα παίξει όλα για όλα, σπρωγμένος από μαι "λογική" άλλου τύπου, παντοδύναμη, που του λέει πως αλλιώς τίποτε δεν μπορεί να κρατηθεί στέριο, πως όλα θα χαθούν σα μια φούχτα στεγνής άμμου μέσα από τα δάχτυλα του -
η συγκατοικία αυτών των δυό, διόλου συγκατοικία αγγέλου και κτήνους (και στους δυο, υπάρχει και το αγγελικό και το κτηνώδες), κάποτε υποφερτή, κάποτε τραγωδία.
Και ο τρίτος που παρακολουθεί, δεν εύχεται ούτε ο ένας να λείψει, ούτε ο άλλος.
